از تراوشات مغز اینجانب...

هوایت میکنم هردم ،صدایم میکند دردم    /  نکردم من ولی شاید فراموشت شده یادم

شبی یکبار بازی را از اول میکنم باخود      /  اما نمیدانم چرا آخر به چشمان تو میبازم

یادم تورا فراموش، سودای غم در آغوش    / میگریزم، میروم با یادتو یک چای میکنم دم

دو لیوان چای میآرم، به جایت میخورم حتی /به یاد روزهایی که تو بودی و موتور قراضه ام

میروم با یاد تو، نخی هم میبرم در بالکن     / میکنم آتیش و یک لامپ هم روشن میکنم

تمام یادها را میکنم از خویشتن دور و   / تمرکز میکنم بلکه ببیند چشمم این خشتک بدوزانم....

پاییز

روزای اول پاییز شاید اندازه ی هیچ سالی انقدر برام بی معنی نبوده و شاید برای دوستام انقدر پر معنی و هیجان انگیز که میرن دانشگاه و... روزای اول دانشگاه خیلی خاص هستن حتی اگه تو علی اباد کتول باشی.. :D

و خوبی این روزای اغاز پاییز پراز سکوت هم اینه که خیلی وقت داری با خودت تنها باشی ، قدم بزنی، برا خودت خاطره تعریف کنی و گاهی زیر لب بگی

 

                                                                                    نشیمنگاهت متزلزل..

تغییر. ت غ ی ی ر. تقی یر :D

تغییر. ت غ ی ی ر. تقی یر
هر طور مینویسمت حالم ازت به هم میخورد . خسته ام شاید ، وشاید اینها همه بهانه است برای تنبلی ولی مهم نیست گاهی

                    

             باید                                                   

                                                         

                                                 باید

                           

                                فقط

                                                       

                                                                       کرد.

ولی...

جا برای من گنجشک زیادست               /     ولی  به درختان خیابان تو عادت دارم... .

دومین مطلب ارسالی..

با شعری از شیخ اجل شزوع میکنیم:

اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم
قضای عهد ماضی را شبی دستی برافشانم

چنانت دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد
تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم

دلم صد بار می‌گوید که چشم از فتنه بر هم نه
دگر ره دیده می‌افتد بر آن بالای فتانم

تو را در بوستان باید که پیش سرو بنشینی
و گر نه باغبان گوید که دیگر سرو ننشانم

رفیقانم سفر کردند هر یاری به اقصایی
خلاف من که بگرفته است دامن در مغیلانم

به دریایی درافتادم که پایانش نمی‌بینم
کسی را پنجه افکندم که درمانش نمی‌دانم

فراقم سخت می‌آید ولیکن صبر می‌باید
که گر بگریزم از سختی رفیق سست پیمانم

مپرسم دوش چون بودی به تاریکی و تنهایی
شب هجرم چه می‌پرسی که روز وصل حیرانم

شبان آهسته می‌نالم مگر دردم نهان ماند
به گوش هر که در عالم رسید آواز پنهانم

دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت
من آزادی نمی‌خواهم که با یوسف به زندانم

   

من آن مرغ سخندانم که در خاکم رود صورت
هنوز آواز می‌آید به معنی از گلستانم