اینو از روزی که وبلاگو زدم میخوام بذارم هی یادم میره...

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل

.

.

که گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

دوباره...

دوباره فریاد میکند

حوصله ی ساکت کردنش را ندارم

نه، بچه ندارم

الان ماه ها میشود که چند روزی هست که زتدگی نکرده ام

فقط کشیده ام،

نه ، خیلی بدتر از آن
،روزگارهم که جای خود دارد

از دست خودت که بکشی....

(اگر به کسی نگی ) درد دارد...

حق دارم ساکتش نکنم نه؟

ولیک...

آسمان فرصت پرواز بلند است  ولیک

قصه  اینست  چه اندازه  کبوتر  باشی ...

از تراوشات مغز اینجانب...

هوایت میکنم هردم ،صدایم میکند دردم    /  نکردم من ولی شاید فراموشت شده یادم

شبی یکبار بازی را از اول میکنم باخود      /  اما نمیدانم چرا آخر به چشمان تو میبازم

یادم تورا فراموش، سودای غم در آغوش    / میگریزم، میروم با یادتو یک چای میکنم دم

دو لیوان چای میآرم، به جایت میخورم حتی /به یاد روزهایی که تو بودی و موتور قراضه ام

میروم با یاد تو، نخی هم میبرم در بالکن     / میکنم آتیش و یک لامپ هم روشن میکنم

تمام یادها را میکنم از خویشتن دور و   / تمرکز میکنم بلکه ببیند چشمم این خشتک بدوزانم....

پاییز

روزای اول پاییز شاید اندازه ی هیچ سالی انقدر برام بی معنی نبوده و شاید برای دوستام انقدر پر معنی و هیجان انگیز که میرن دانشگاه و... روزای اول دانشگاه خیلی خاص هستن حتی اگه تو علی اباد کتول باشی.. :D

و خوبی این روزای اغاز پاییز پراز سکوت هم اینه که خیلی وقت داری با خودت تنها باشی ، قدم بزنی، برا خودت خاطره تعریف کنی و گاهی زیر لب بگی

 

                                                                                    نشیمنگاهت متزلزل..