ای میوه ی ممنوعه
نمیدانم کی می آیی و با کارهایت دل مرا خون میکنی
تازه اگر بگذارند این نامردمان که خودت مرا آزار بدهی
ومن عصبانی از کارهایت بر رویت دا... نه ، صدا در گلو خفه میشود
و من با دیدن چهره معصومت تمام چیزها را فراموش کنم
و دست در جیب برده، سیگاری آتیش کنم و با دیدن چهره ات دوباره آرام ...
همیشه وقتی تنهاییی در را باز میکند و صامت مینشیند در کنار من
برایش یک لیوان چای میریزم و با هم سکوت میکنیم..
ولی یک شب با او درد دل کردم که: ای تنهایی ، ای یار دیرین مرا با این جماعت نگذار...
و در این هنگام، این تنهایی صامت
مرا به آغوش کشید...
"علیرضا حاصل زاده"
کریم به خدا تو مسلمون نیستی... ::(
بی صدا حوصله ام سر میرود و من یادم رفته بود که زیرش را کم کنم و وقتی سر رفت اینقدر جلز و ولز نکند که که خودم ناراحت بشود.
یاد جمله ای میفتم که دوستم زیر تمامی پست هایش مینوشت"انسانهای بی عشق"
آری نه غمی، نه عم گساری ،نه در انتظار یاری..
هوشنگ ابتهاج تو مگر عاشق نبودی که اینچنین مرا سرودی؟؟
هر روز که میگذرد خراب تر از دیروز...
قبلنا فقط خسته بودم، الان از خستگی خودم هم خسته ام.
خدا را ، کاری با من نداشته باشید اگر کاری داشتم خودم میگویم....
پ.ن: خیلی وقته که وقتش رسیده شروع کنم ولی انگیزه هام نیستن...
پ.ن 2: عنوان شخصی میاشد .
پ.ن : متن بالا رو میشه اسمشو شعر سیاه گذاشت؟ :)
وقتی به طرف کتاب شعری میروم که تا الان او را نخوانده ام،
یا عکس هایی از چند بیت شعر که هنوز روی انها کلیک نکرده ام
مثل قرار اول دلهره میگیرم و
همزمان که قند در دلم اب میشود
سخت نفس میکشم....
تا شعری مرا ببرد باخویش به دیار بی تشویش...
#یکی دیگر#
